Loopbaan in beeld: van Beleidsontwikkelaar tot Miss TuinBoon!

Op de akker van haar prachtige bedrijf in het Drentse Gees krijg ik een rondleiding langs bedden met kruiden en vakken waar groenten en bloeiers later dit jaar zullen worden geoogst.

Ook neemt ‘Miss TuinBoon’ Claudia Boon mij mee in haar visie op de biologisch dynamische akker en winkel, waar ook een kas en dieren hun plek zullen krijgen in de komende seizoenen. Ik hoor over bodemsoorten, groenbemesters en leer dat de mest van paarden is afgestemd op de bodem waarop ze leven. We strijken neer voor een kop thee als ik Claudia mag interviewen over de keuzes in haar leven en loopbaan de afgelopen jaren.

Hoe heb je gekozen in jouw studie en loopbaan?

Na het Atheneum in Delfzijl koos ik voor een praktische opleiding: Ruimtelijke ordening en planologie in Deventer. Dat was een goede keuze, ik was bezig met inrichting, leerde tekenen, partijen bij elkaar brengen en de sfeer sprak me aan.

Eigen verantwoordelijkheid

Na mijn studie wist ik dat ik bij de TU Delft wilde werken. Ik las vaktijdschriften en daar stonden altijd interessante artikelen in van de TU Delft. Het leek me mooi om zoiets te creëren, te schrijven. Ik solliciteerde op een postdoctorale functie. Bijzonder met een HBO achtergrond, maar ik werd aangenomen! De hele dag achter mijn bureau was eigenlijk helemaal niets voor mij. Maar ook heel leuk, omdat ik direct eigen verantwoordelijkheid kreeg. Ik was verantwoordelijk voor mijn eigen werk, kon publiceren. Toen was ik al met duurzaamheid bezig in de bebouwde omgeving. Na drie jaar voelde ik “dit is het niet”. Ik kon promoveren, alles liep lekker maar toch niet hier hè (Claudia wijst naar haar buik).

Van onderzoek naar de praktijk

Ik switchte van de onderzoekswereld naar een praktischer bedrijf dat woningen bouwt. Daar had ik het echt naar mijn zin omdat het concreet was en omdat ik met heel veel verschillende partijen te maken had. Het was een drukke baan en het bedrijf verhuisde naar een andere stad. Met meer reistijd en mijn jonge gezin wist ik “dit kan niet de bedoeling zijn”. Ik luisterde naar mijn intuïtie en verhuisde niet mee.

Ergens het verschil willen maken

Op initiatief van mijn man kozen wij ervoor om terug te gaan naar het Noorden. Bij de Gemeente Groningen heb ik vervolgens 10 jaar met passie gewerkt. Als ambtenaar kan je veel voor de maatschappij betekenen. Ik heb gewerkt aan hele concrete projecten, maar ik kon mijn daadkracht er niet helemaal in kwijt. Ik wilde ergens het verschil maken. In die tijd deed ik een loopbaantraject en op de één of andere manier had ik het gewoon elke keer over een eigen bedrijf, zonder dat ik me daar bewust van was. Mijn coach zei “elke keer als jij het hebt over een eigen bedrijf gaan je ogen twinkelen”.

Belemmeringen

Maar ja, toen kreeg ik allemaal beperkende gedachten: “ik verdien nu goed, ik kan toch niet zomaar mijn baan opzeggen”, “Ik heb goede arbeidsvoorwaarden” “Ik heb veel vrijheid in mijn werk ook in combinatie met de kinderen”. Ook mijn eigen geld verdienen was heel belangrijk voor mij. Daar bleef ik uiteindelijk op haken. Als ik mijn baan zou opzeggen dan zou ik afhankelijk worden van mijn partner. Dat ging ik vervolgens onderzoeken. Wat gebeurt er in het ‘worst case scenario’, als mijn  relatie uitgaat of de oorlog breekt uit. Toen dacht ik “Ik kan het ook omdraaien: als ik een alleenstaande vrouw was geweest, dan was het veel moeilijker geweest. Ik heb wel een partner dus dat geeft mij ook een kans.”.

Hoe stond jouw partner er in?

Die stond achter mij. Ik had zelf gewoon een sterke overtuiging van “ik moet voor mezelf zorgen”. Dus die ben ik gaan omdraaien: Ik zei tegen mezelf: “Ja Clau, je kunt hier op blijven steken of je kunt het gewoon doen en stel dat het mislukt, ook dan zul je er weer uitkomen”. Dus dat was ook vertrouwen dat ik moest krijgen. Op de één of andere manier kreeg ik dat. Daar zaten wel wat stappen tussen hoor, voordat ik echt mijn baan ging opzeggen! We zaten op twee inkomens en we hadden mijn inkomen ook echt nodig, dus er moest nog wel wat gebeuren. Het is ook wel grappig: je intuïtie zegt het één en je hoofd zegt iets anders. Ik bleef worstelen met de veiligheid die ik op dat moment had.

Kiezen voor gevoel of verstand

Maar ik had een fiets. Buiten op de fiets kwam ik veel dichter bij mijn gevoel. Dus ging ik dagelijks op de fiets van Annen,  waar ik woonde, naar mijn werk in Groningen. Mijn gevoel zei “ik ga het gewoon doen, ik ga het gewoon doen”. Maar dan kwam ik weer op mijn werk en dacht ik “ach het is toch leuk hier, leuke projecten, leuke collega’s” en op de fiets naar huis weer “ik ga het gewoon doen”. En thuis dacht ik “het kan niet, ik moet toch zekerheid hebben voor mijn kinderen”. Elke keer kwam ik weer op die fiets en dan kwam het weer. Tot ik op een gegeven moment besloot “ik ga het gewoon doen”. Dus dat heb ik thuis besproken en mijn man zei ”je gaat het gewoon doen”.

Wist je toen al wat voor bedrijf je wilde starten?

Nee joh, ik vond het allemaal doodeng, maar ik dacht “ik ga het gewoon doen en dan komt het”. Ik dacht als ik uitzoomde “als ik straks 60 ben of 80 en ik kijk terug en dan weet dat ik niet heb gedurfd, dat wil ik gewoon niet”. Op de ochtend dat ik het mijn teamleider zou vertellen kon ik me vanwege de spanning niet concentreren. Daarom ging ik eerst maar eens mijn mailbox bij langs. Kom ik daar een hele leuke uitdagende vacature tegen! Een superleuke functie, heel concreet. Op een plek waar ik prima zou kunnen aarden. Dus koos ik ervoor om toch niet in gesprek te gaan met mijn teamleider, maar te gaan solliciteren op deze vacature. Zo zie je maar: soms word je op de proef gesteld!

Op de fiets

Die week zat ik weer op die fiets naar huis. Ik wilde al heel lang een hond, een bordercollie. Tijdens het fietsen dacht ik nog “wat een leuke functie, wat een kans”. Ik zat er helemaal aan te denken en opeens moest ik vol in de rem. Zat daar een bordercollie recht voor mij, midden op het fietspad in Midlaren. Ik begon direct te lachen en dacht “dit is niet waar”. Zijn baasje zegt tegen mij “hij doet niks hoor”! En ik zei “ja ik zie het”, maar ik dacht “ik weet het al, ik moet het niet doen met die baan want anders komt die bordercollie er ook niet”. Daarna heb ik direct die sollicitatie afgezegd.

Ondernemen vanuit je hart

Tegen de contactpersoon van de vacature vertelde ik “Ik ga mijn baan opzeggen en een eigen bedrijf opzetten. Ik weet nog niet wat, maar ik ga het doen”. De knoop was doorgehakt!  Op mijn laatste werkdag had ik pijn in mijn buik en dacht ik “je bent hartstikke gek, je geeft alles op, je inkomen, je veiligheid”. Maar ik deed het. Ik heb goed afscheid genomen, dat was heel belangrijk. Bij de Gemeente was ik projectleider van’ The Next City’ – waar willen we naar toe als de stad Groningen? Mijn directeur had een schilderij laten maken The Next Claudia. Daar hadden mijn collega’s een mooi boekje van gemaakt.

The next Claudia

Na mijn afscheid besloot ik de cadeaus te bekijken die ik van mijn collega’s had gekregen: allemaal bloemen, landelijk gebied, mooie luchten, duurzaamheid, landbouw. Ik dacht “het is toch niet te geloven, mijn collega’s zagen het al, maar ik nog niet”. Op dat moment schoot Merlijn door mijn hoofd, Merlijn van de Stadsakker in Groningen, die ik vanuit mijn werk een keer had geïnterviewd. Destijds had ik tegen mijn collega gezegd: “goh, als ik nog een keer een eigen bedrijf start dan wil ik zoiets”. Dus op naar Merlijn! Ik vroeg haar “heb jij hier ook een opleiding voor gedaan”? “Ja, Biologisch dynamische landbouw in Dronten” Daarop zei ik “oké als ik die opleiding ga doen, mag ik dan bij jou stage lopen”? “Dan mag je bij mij stage lopen” zei ze. Ik ben naar Dronten gegaan en heb niet meer ergens anders gekeken.

Ondernemen is doen!

Voordat mijn opleiding van start ging, volgde ik nog de cursus Ondernemen vanuit je hart. Via mijn oude werkgever kon ik nog deelnemen aan deze cursus. Achteraf bleek dit precies wat ik nodig had. Ik dacht steeds “ik moet eerst mijn opleiding doen en eerst een plek hebben”, maar van die cursus kreeg ik opdrachten: Ik moest een filmpje maken alsof ik mijn bedrijf al had. Ook kreeg ik de vraag: “Wat kan je nù al doen”? We hadden besloten om ons huis te verkopen dus we hadden geen grond meer. Wat kon ik nou al doen met bloemen of groenten zonder tuin? De trainer zei: “zet gewoon een kar neer, die grond die ligt wel ergens, dat ga je vinden”. Dat prikkelde mij enorm. Maar inderdaad: als je gewoon begint met doen, dan zet je zaken in beweging en komen er dingen naar je toe.

Oefenen met ondernemen

Ik ben een folder gaan maken. Ik bakte altijd taarten voor mijn zoon die een tijd geen suiker mocht. Dat vond iedereen leuk en lekker. Ik dacht “kan ik daar mooi mee gaan oefenen met ondernemen”. Vervolgens zei een vriendin van mij: “ik heb wel een stukje grond voor je”. Ik ben gaan uitspreken naar mijn omgeving: “Dit is mijn plan dit wil ik gaan doen”. En ik ben het gaan uitvoeren: een folder, een naam, een website, inschrijven bij de Kamer van Koophandel. Mijn opleiding was heel erg goed. Ik leerde niet alleen over biologisch dynamische landbouw, maar ook over wat het bedrijf betekent voor de omgeving en andersom. En ook de ondernemerskant. Mijn eindopdracht was een plan schrijven.

Wie inspireerde jou?

Mensen die waren overgegaan naar biologisch dynamische landbouw. Ze moesten veel investeren. Die mensen zagen het ook voor zich, maar moesten het nog wel doen. Zo moedig! Mensen die ook een gezin hadden om te onderhouden. Bij hen zag ik: “je moet je eigen angst overwinnen”.

Welke angst heb jij zelf overwonnen?

De angst om risico’s te nemen. En niet in mijn eigen veiligheid blijven zitten. Gewoon doen!

Wat heeft het je opgeleverd?

(Claudia kijkt om zich heen) Nou dit!

Kan je daar woorden aan geven?

Durven vertrouwen op mijn intuïtie – dat heeft het me opgeleverd. Niet meer op wilskracht maar op intuïtie leven en werken. Dan komen dingen echt naar je toe. Dan moet je nog knetter hard werken, maar als het vanzelf gaat en het klopt, dan is dat helemaal niet erg. En dan durf je beslissingen te nemen en erop te vertrouwen dat het goed is. Dit is wat ik nu moet doen, dus dan doe ik dat. Mensen accepteren dat ook.

Dat klinkt heel authentiek. Ben je dichter bij jezelf gekomen?

Ja veel dichter! Weet je, mensen zeiden vroeger “je moet een winkel beginnen” en dan dacht ik “ja, hoe dan!”

Wat zagen ze in jou?

Vaak als ik met een cadeautje aankwam als we ergens waren, met dingen maken, een bepaalde creativiteit. En hoe ik ben: contacten leggen, het sociale aspect wat ik ook altijd in mijn werk heb gezocht. Dat vind ik nu zo leuk in de winkel. Ik mis geen collega’s want ik klets me een uur in de rondte bij wijze van spreken en ik heb de meest leuke gesprekken in de winkel en op de akker. Het is zo leuk dat je op die manier iets toevoegt aan een dorp. Dat dit een plek is waar mensen graag komen.

Ik hoor een rode draad van interactie met verschillende partijen in jouw loopbaan. Klopt dat?

Ja, dat klopt. Naar de groothandel, daar ken ik ze allemaal en heb ik leuke contacten. En de kweker daar kan ik fantastisch mee, we hebben dikke lol! Dan ben ik ’s morgens al om 6 uur bij hem. Omdat ik daarna weer op de akker aan het werk ben. Ik ben een ochtendmens, dan is het stil en mooi. En met collega tuinders, overal waar je inkoopt. En met de oogstaandeelhouders, dat vind ik zo leuk!

En intellectuele uitdaging? Die heb je ook gezocht in jouw loopbaan hoor ik. Zit die hier in?

Ja, die zit hier volledig in, want je moet een bedrijf runnen. Plannen maken, nadenken over de volgende stap, hoe past het in elkaar. Die afwisseling van hier op de akker bezig zijn en in de winkel. En ik wil er geld mee verdienen hè? Ik heb geleerd geld te durven vragen voor mijn producten, want het kost tijd en er zit aandacht in. Daar hoort iets tegenover te staan!

En lukt dat jou? Je geld ermee verdienen?

Ja, dat lukt.

Dus jouw grootste drempel is door vertrouwen en dicht bij jezelf te blijven gewoon werkelijkheid geworden, nu al?!

Ja, het gaat nu al heel goed! Ik investeer het nog wel in mijn bedrijf maar dat geeft niet. Want zo kan ik het bedrijf heel mooi opbouwen en dat vind ik ook heel belangrijk,  dat het stap voor stap gaat. Het grotere geheel zit in mijn hoofd.

De volgende stap lijkt vanzelfsprekend voort te komen uit waar je op dat moment bent?

Ja precies dat. Tot nu toe werkt het ook echt zo. Dat geeft ook vertrouwen! Eerst moet je moeite doen om het vervolgens geen moeite meer te laten kosten.

Ik begeleid veel mensen die ergens onderweg in hun loopbaantraject tegen hoge drempels aanlopen. Wat is de beste tip die je ze kan geven?

Onderzoek de drempels en realiseer je dat het je eigen drempels zijn. Die maak je zelf. Hoe vaak mensen wel niet tegen mij gezegd hebben, “ja, dat kunnen jullie doen zo’n inkomen missen”. Nee, dat konden wij ook niet doen. Dus het kan consequenties hebben als je keuzes maakt.

Wat heeft het je gekost?

Nou, wij moesten wel ons meteen huis verkopen. Maar ik wist het komt weer goed. Dat is vertrouwen.

Want je kon de hypotheek niet meer opbrengen?

Ja, dat kon wel, maar laat ik het zo zeggen: Dat had wel gekund, maar je moet wel je levensstijl aanpassen als je gewend bent twee inkomens te hebben. En ik heb daar ook echt buikpijn van gehad. “Hoe gaan we dat allemaal doen”? Maar dan doe je het en dan denk je “waar gaf ik eigenlijk al dat geld aan uit”? Natuurlijk zitten er vaste lasten bij, maar het kan gewoon. Het is je eigen beperking als je denkt dat dat niet kan. En natuurlijk ik dacht op een gegeven moment “ik heb een partner dus het kan”. Maar ook als ik alleen was geweest, dan had ik het anders aan moeten pakken, maar dan was het ook gelukt.

Wat deed je toen wel, wat je nu niet meer doet?

Ik heb bijvoorbeeld nog een hele mooie jas gekocht in de stad. Ik dacht “nu kan ik die nog kopen, zonder dat ik er veel over na hoef te denken”. Ik was nooit iemand die veel aan kleding uitgaf, maar ik kon wel naar de stad een mooie jas kopen. Dat kon gewoon. Ja, dat kan nu niet meer. Dan moet ik eerst sparen of daar goed over nadenken. Of gewoon: nee, dat kan niet. Of vakanties bijvoorbeeld. Ik kan niet meer 3 keer per jaar op vakantie. Nee, dat kan niet. Maar mis ik dat? Nee dat mis ik helemaal niet.

Luisteren naar je innerlijke stem

Dat leerde ik ook in de cursus. Er waren allemaal mensen die het goed voor elkaar hadden, een mooi huis, kinderen gezond etc. en toch… mist er iets. En dat is die innerlijke stem die steeds gaat praten. Luisteren naar die innerlijke stem is heel spannend, maar als je dat durft dan komt het goed!

Meer informatie over de winkel en de akker van Claudia kan je vinden op www.misstuinboon.nl